shinjiru! :)

yey, new hope.

nalaman kong kelangan kong maging 17 next year para makuha ang isang scholarship grant na nahanap ko sa ilang oras ng pagreresearch. nung unang beses kong nabasa yun, nadepress ako. sobra. tapos sinabi ko yun kay twin. sabi nya, sabi ng mom nya, ganun talaga sa japan. then i felt happy. ewan kung bakit. yey, di ako makakapag-apply this year. next year na lang, have to wait til im 17. grabe.

di ko gets kung bakit ako natuwa. siguro dahil nalaman kong pati mom ni twin naghintay muna na maging 17 sya para mag-aral sa japan. :) isang year of college muna sa pinas *cross fingers, UP!* then off to the land of sakura! yey. *cross arms, kyushu!* isa pa sigurong rason kung bakit ako natuwa ay dahil sa nabawasan ang utak ko ng isang major na bagay para isipin. di ko pa rin talaga alam kung bakit ba ako super interesado dito. pero ganun eh. so lagi kong iniisip lately, tipong kagigising ko pa lang, nasa isip ko na. sigh. labo talaga. pero next year na lang. yeah, next year. :)

i just feel so relaxed. ewan ko ba.

ngayon, may isa pa akong taon para isipin kung gusto ko ba talaga sa japan mag-aral. weird naman kasi, para akong tinamaan ng asteroid of thought na dun mag-aral. lupit na kalabuan, pero ganun talaga. wala pa akong makuhang reasonable reason *muhaha* kung bakit ako may interes dun. ohwell. one year to think and prepare, it feels much better. :)

sa mga nag-encourage sa kin, pati sa mga *unexpectedly, or di lang talaga nila namalayan..* nagdiscourage sa kin, salamat. :)

ang labo ko talaga. yey! shinjiru! *BELIEVE.*

-krishna.31mar06.